Ik wilde herstellen, maar ik durfde de stappen niet te zetten.
Ik dacht altijd dat ik de vreemde eend in de bijt was. Ik wilde namelijk helemaal niet dun zijn, ik wilde niet mager zijn, ik wilde niet verder afvallen. In de media leek het altijd maar het jonge meisje voor de spiegel die magerder wilde zijn en niet meer kon zien dat ze al veel te mager was. Ik was zo helemaal niet. Dat heeft mijn eetstoornis lang de macht gegeven om te mij te doen geloven dat ik helemaal niet ziek was, in ieder geval niet ziek genoeg om te mogen herstellen.
Nu, als ervaringsdeskundige coach, weet ik dat het beeld dat de media schetst niet klopt. Het merendeel van de mensen met een eetstoornis kunnen echt wel zien dat ze niet te dik zijn, maar VOELEN zich wel vaak te dik, te veel, te aanwezig. Ik had ondergewicht, ik zag dat zelf ook in de spiegel en ik verafschuwde mijn veel te dunne lijf. Maar toch voelde ik me te veel, zag ik aan mijn lijf als ik iets extra had gegeten en was de weegschaal onafscheidelijk aan mij verbonden.
Ik wilde dolgraag vrij zijn. Ik hield van eten, ik wilde weer meedoen: maar de route naar een hersteld leven vond ik niet mis. Ik was bang… voor de extreme honger, voor een enorme eetlijst, voor de reacties op mijn lijf dat gewicht aan het herstellen was, ik was bang dat ik nooit meer zou stoppen met eten of aankomen en ik was bang voor het onevenredig aankomen. Zonder een spoileralert: Dit was allemaal maar tijdelijk!!
Eetlijst
Ik begon, net als velen van jullie, met een eetschema of een voedingsplan (net hoe jij het maar wilt noemen). De eerste eetlijst die ik kreeg van de diëtist, die verbonden was aan de eetstoorniskliniek, vond ik enorm.
Ik dacht echt: Hoe dan? Hoe moet ik dit allemaal op krijgen en hoe snel ga ik hier van aankomen. Ik moest geregeld naar het ziekenhuis gaan om mijn gewicht in de gaten te houden. Terwijl de kliniek aan het waken was dat ik niet meer afviel was dit voor mij vooral iedere keer weer een moment dat ik kon zien of ik niet te veel aankwam. Maar ondanks dat mijn eetstoornis mij waarschuwde voor iedere kruimel extra, ging het helemaal niet zo snel. In het begin kwam ik wel ietsjes sneller aan, maar hoe langer ik het eten bleef volhouden, hoe meer mijn lijf wende aan het eten en hoe minder er bleef plakken tot het weegmoment.
Keer op keer moest mijn eetschema opgehoogd worden, iedere keer had ik een hartslag van 180 en maakte mijn eetstoornis mij wijs dat dit écht te veel was, dat deze eetlijst ervoor ging zorgen dat ik ging doorschieten op de weegschaal.
Tekorten invullen
Mijn lijf had veel tekorten opgelopen, de jarenlange schuld die ik bij mijn lijf had opgebouwd moest worden ingevuld. Alle schade aan de binnenkant van mijn lijf repareren kostte mijn lijf veel energie. Ondanks dat ik op dat moment weinig gevolgen van mijn ondergewicht had gevoeld, was dit wel echt een hele belangrijke.
Wat ik met deze blog vooral wil vertellen is dat aankomen in gewicht niet zomaar gebeurd, net zo goed als dat afvallen niet zomaar gebeurd. Je hebt een behoorlijke hoeveelheid eten nodig om alles te herstellen en daadwerkelijk gewicht aan te komen. Laat je niet bang maken door de woorden van de eetstoornis en vertrouw op je lijf, het weet wat het aan het doen is.
Wil je mijn hele herstelverhaal lezen?
Klik dan HIER
